Eswatini-Mlilwane Game Sanctuary

Mlilwane Game Sanctuary is een wildpark in eSwatini, het vroegere Swaziland
We staan vanmorgen ijselijk vroeg op, het ijs ligt nog op de tafel. De zon schijnt al gauw en na een warme douche zijn we op weg naar eSwatini. We hopen er 4 uur over te doen om Swaziland te bereiken, echter duurt dat iets langer dan gepland, ook al door de schitterende route. Eerst de Panorama route en daarna langs de Genesis route, we snappen dat die zo heet, het landschap is woest en ledig. Wat we wel zien is heel veel armoede, schamele onderkomens voor de bevolking, maar bij sommige hutjes dan weer wel glimmende auto’s er bij. Bij het bereiken van de grens met Swaziland moeten de nodige formaliteiten plaatsvinden voor we de grens over kunnen. Maar op zich gaat dat heel gemakkelijk. Zowel in Zuid Afrika als in Eswatini worden de snelwegen en de gewone wegen gebruikt door iedereen die maar wil, of het nu mag of niet. Koeien, geiten, voetgangers, ezels, tractoren, men doet het gewoon. Bij een doorgetrokken streep mag je niet inhalen. Oh nee? Dat geldt niet voor mij denkt iedereen hier. Dat zorgt af en toe voor spannende taferelen, gelukkig zijn de wegen niet al te druk. Behalve rondom de grote plaatsen, daar is het goed uitkijken en geen stopbord negeren. En pas vooral op voor zeer verraderlijke drempels die ineens zonder waarschuwing vooraf opdoemen, gelukkig hebben we een degelijke camper, soms ben ik wat te laat met remmen, maar de eieren zijn nog heel. Enfin, we arriveren heelhuids op de camping die we voor ogen hadden, we zijn helemaal alleen op de camping. Hoewel, ineens verschijnen er twee meisje uit Kenia, die naar werk zoeken. We wisten gelukkig nog niets van wat ons die dag nog stond te wachten.



De volgende dag is het, na die ene dag dat we voor een gesloten camping stonden, alwéér een bijzondere dag. We bezoeken het dichtstbijzijnde wildpark, in de hoop hier meer van de Big Five te kunnen spotten, 🦒🦏🐘maar negeer borden die zeggen ”ALLEEN TOEGANG VOOR GASTEN” verderop is een gastenverblijf, wij zijn gewoon te braaf en volgen de regels. Daar stap ik vanaf. Doordat ik gehoor geef aan het bord wil ik omkeren. Dát doe ik dus niet meer, we komen muurvast te zitten, midden in het park, bellen om hulp gaat niet, geen bereik, één keertje maar weet ik iemand te bereiken, daarna zou ik via WhatsApp onze locatie doorgeven, niet gelukt dus, totaal geen bereik meer. Na vele vruchteloze pogingen met de vloermatten en andere hulpmiddelen geven we de moed op en bereiden ons voor op een overnachting, we zijn niet geregistreerd bij de ingang, dus wie gaat ons zoeken?
Ons enige gezelschap bestaat uit twee vogels die bezig zijn met een paringsdans, leuk om te zien dat wel, maar die kunnen ons niet helpen.

Als Gerda ineens iemand ziet lopen, roep ik luidkeels om hulp en een medewerker van het park, die gelukkig in de buurt is hoort me gelukkig. Hij bekijkt hoofdschuddend de situatie, wat zal er door zijn hoofd gegaan zijn…. en roept hulp in via zijn portofoon. Een kwartier later verschijnt er iemand op een brommer die een ketting bij zich heeft. Met een bromfiets? denk ik nog. Nee, niet met een brommer, het is nog even wachten tot er een landbouwvoertuig verschijnt die ons uit de penarie haalt. Dankbaar voor de hulp geef ik degene die ons opmerkte een flinke fooi.

Gelukkig, we kunnen weer verder en we moeten de weg nemen die we eerder wilden vermijden. En in het gastenverblijf waren geeneens gasten aanwezig.

Als we eindelijk weer thuis zijn staat er een auto vlakbij ons plekje, geen idee van wie die is. Ook staat er een camper, die is van een man uit Johannesburg die in zijn eentje het land doortrekt en ik maak een praatje met de man. Hij heeft de camper zelf gebouwd op het chassis van een Iveco. Na een interessant gesprek over het land en de mogelijkheden, besluit ik om pannenkoeken te gaan bakken, de camping heeft, zoals de meeste campings een kookgelegenheid, inclusief het keukengerei wat je nodig hebt.

Ik ga met de benodigde spullen naar de keuken, waar ik een aantal dames tref die daar een verjaardag vieren. Vandaar dus die auto. Als ik vertel dat ik pannenkoeken ga bakken willen ze er ook wel een, immers hoe vaak kom je een Hollander tegen die dat voor je wil doen? Natuurlijk wil ik dat wel en bak de tweede pannenkoek voor hen, die met complimenten aan mijn bakkunst wordt verorberd. Ik raak in gesprek en vertel waar we vandaan komen en over onze reis, ze vinden het heel interessant. De pannenkoek wordt zeer gewaardeerd en het levert me de rest van de fles wijn op die de dames bij zich hebben.

Op naar de volgende bestemming: Mabuda Farm.