Mai Châu Valley

Mai Châu in het kort:

• Tips:
  • Huur een scooter of een fiets en trek de dorpjes in, daar vind je de leukste hostels en eetgelegenheden.
    Maar ook een keur aan koopwaar, het een nog kleuriger dan het ander.
  • De plaats Mai Châu zelf heeft heel weinig te bieden, trek de omgeving in..
    De minderheidsdorpen in de Mai Châu vallei, zijn heel populair. 
    Met name in de weekenden krioelen ze van de studenten
• Wij verbleven in het Mai Châu Valley Hotel

Het is al laat als we in  Mai Châu aankomen, we worden verwelkomd door de vriendelijke eigenaar. Na een drankje te hebben genuttigd wordt onze kamer gewezen, de kamer ligt op de 3e verdieping, er is ook hier geen lift, gelukkig wordt onze bagage ook hier door helpende handen omhoog gebracht. De kamer is ingericht met een heel groot bed, helaas ontbreken stoelen, maar als we er om vragen worden er meteen twee stoelen gebracht. Het balkon is voorzien van 2 stoelen en een tafeltje, we hebben een mooi uitzicht op de omgeving.

Helaas ligt het hotel pal aan de weg, ook hier is de claxon een veel gebruikt instrument, het is duidelijk een Vietnamese gewoonte om bij het minste of geringste te claxonneren. We kunnen er niet aan wennen. We kunnen gratis van twee fietsen gebruik maken, waarmee we op zoek gaan naar een restaurant. Die zijn dun gezaaid in Mai Chau, we krijgen een stortbui over ons heen en vluchten een, naar het ons lijkt, redelijk restaurant. Gerda neemt de spaghetti en ik bestel een pizza. Eerlijk is eerlijk, de kwaliteit is voortreffelijk, een Italiaan zou het hem niet verbeteren.
Fietsen is gezond, dat weten we als ingezetenen van een fietsland maar al te goed, maar we huren de volgende dag tóch maar een scooter bij het hotel om de omgeving te verkennen. De vallei is schitterend, veel rijstvelden, omringd door bergen. Als we de omgeving in trekken komen we heel veel moois tegen, de dorpjes liggen tegen elkaar aan gebouwd aan een lange weg, we vinden er winkels, eettentjes, hostels en bedenken dat we ook een hostel hadden kunnen nemen, het is in de dorpjes veel stiller dan in het hotel waar we nu verblijven.

  

  

Het is warm, heel erg warm en we strijken neer in een restaurant waar we wat te drinken bestellen.
Even later worden we overvallen door een luidruchtig uitgebreid gezelschap, het blijkt een schoolklas te zijn, geamuseerd slaan we het tafereel gade.
Als ze ons ontdekken staan we ineens in het middelpunt van de belangstelling, alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien. We worden aangesproken door een jongeman die zijn Engelse lessen goed heeft gevolgd en nieuwsgierig informeert naar onze beweegredenen om Vietnam te bezoeken, we praten honderduit.
Later gaat een lerares het gesprek aan met mijn ega, een leraar zet zich aan onze tafel en probeert een gesprek met mij te voeren, echter versta ik er geen hout van, de man praat alleen maar Vietnamees, geen woord buiten de deur. Hij heeft veel belangstelling voor onze camera’s en we bekijken die van hem. Hij wil onze Facebook pagina bekijken en wil het adres ook hebben dus ik geef het hem door, doch tot op heden hebben we nog geen bericht van hem gehad.
We komen er achter dat de uitspanning ook slaapplaatsen heeft, op de 1^e  verdieping bevindt zich een galerij, waar de kinderen hun slaapplaatsen gaan uitzoeken.
We besluiten weer verder te gaan, we nemen afscheid, rijden nog wat rond in de dorpjes, elk dorpje is even kleurrijk, we zien hoe de diverse ambachten worden uitgevoerd, alles gaat met de hand, het is bewonderenswaardig wat een mooie producten er uit die vaardige handen komen.
De tijd vliegt en we krijgen intussen trek in eten, we ontdekken een restaurantje waar wat mensen aan een van de tafels zitten en vragen aan ze hoe het eten is. ”Heel is erg lekker” zeggen ze, dus we nemen de gok, gaan zitten en bestellen van de kaart, voor zover je van een kaart kunt spreken. We krijgen rijst met kip en wat onbekende groente, het smaakt inderdaad erg goed. De omgeving biedt heel veel moois, dus de camera’s hebben het druk.

De andere dag volgen we een door de eigenaar uitgelegde route, het is snikheet, de vering van de scooter laat te wensen over, nu is de weg ook niet een van de beste, vol gaten en scheuren, het valt niet mee om die allemaal te ontwijken, achter mij wordt er vaak gekreund van pijn, ondanks het vest wat we op het zadel hebben gelegd.
Op een gegeven moment kunnen we niet verder en we rusten wat uit, maar wat is het héét, de zon is verzengend.

Als we terug gaan komen we langs een van de vele huizen op palen, we vermoeden dat we daar wel wat kunnen drinken, het ziet er enigszins uit als een soort van café, bovendien vinden we er schaduw en we stappen af.
Ja, we kunnen er wat drinken, oma zit voor de tv en de kinderen dartelen wat rond, het is geen café in de zin zoals wij die kennen, maar men vindt het allemaal goed, dus wij maken er dankbaar gebruik van.

Dan gaan we weer naar het hotel.

Anderen daags trekken we de vallei weer in, er is zoveel te zien en te ontdekken, we kunnen er geen genoeg van krijgen.
We strijken neer in een hostel en drinken een kop koffie.
Tegenover ons probeert een groepje jongeren tevergeefs een scooter aan de praat te krijgen. Wie ben ik om dan niet even de helpende hand toe te steken, maar ook mijn bemoeienis mag niet baten.
Dat wordt lopen naar Mai Châu, het groepje gaat welgemoed op weg, het is een flink eind.

Het wordt steeds later en we gaan ook weer richting hotel.
Het is al laat en donker, als we een restaurant ontdekken, we besluiten om daar te eten, tot onze verrassing komen we daar de eigenaar van het hotel tegen en raken aan de praat onder het genot van een drankje. Ik bestel op aanraden van de hotelier een lokaal gerecht, ik ben heel benieuwd naar de smaak.

Ik weet niet wat er in het eten zit, maar de volgende dag heb ik het niet breed, misselijk en duizeligheid overvallen me, mijn ega daarentegen voelt zich prima, meestal is zij het die last heeft van lokale gerechten, maar zij heeft een ander gerecht gekozen dan ik heb gedaan.
Ik weet de dag slapend door te komen en waag me aan het eind van de dag voorzichtig aan een van de gerechten die het hotel serveert, waarna we ons terugtrekken in onze kamer.
Op het balkon gezeten genieten we van de avond, ik voel me al weer veel beter.

Er klinkt muziek uit het hotel aan de overkant, in het bijbehorende restaurant vindt een folkloristische dansfestijn plaats, de hoteleigenaar heeft beloofd ons daar een keer mee naar toe te nemen, echter komt het er niet van.

De volgende dag trekken we weer verder naar ons laatste reisdoel, Ninh Binh