Ha Long Bay

Halong Bay in het kort:

• Ha long Bay is beroemd om zijn uit zee oprijzende Karst gebergte.
• Tips:
  • Huur een scooter en rij langs de boulevard.
  • Ga zéker naar de markt, erg leuk om te bezoeken, je vindt er echt alles.
  • Maak een boottocht door de baai, wij deden dat via internet, we zochten een tocht van één dag, het is goedkoper dan het boeken via een bureau, er is een heel groot aanbod en je kunt er met je scooter naartoe, scheelt weer kosten voor een taxi.
• Veel mensen kiezen ervoor om Halong Bay vanuit Hanoi  te bezoeken.
  Wij kozen er voor een paar dagen in Halong Bay te verblijven
• De stad zelf heeft niet veel te bieden de baai echter is zeer de moeite waard.
• Wij verbleven in het Ha Long Park Hotel
  

 

De reis er naar Halong Bay is niet echt een succes te noemen, in het begin gaat het goed, tot de eerste stop verloopt alles soepel, daarna wordt het stukken minder, er broeit iets, achterin de bus wordt flink gemopperd.
Een van de mannelijke medereizigers zit te mopperen over de stoel , hij heeft het totaal niet naar zijn zin, geen wonder, naar blijkt zit hij op een kapotte stoel

Na de 1^e stop nemen een aantal struise Russische dames een andere plaats in, gezien hun enorme omvang hebben ze veel plaats nodig en laten ze nu juist onze plaatsen innemen, protesteren van onze kant werkt niet, ze zijn Russisch doof, ze luisteren niet eens, arrogant zoals ze zijn, ze horen en spreken duidelijk enkel Russisch en dulden geen tegenspraak.

Intussen loopt de man die zijn stoel zat is, naar voren, verwijdert de koffers van de bijrijdersstoel, deponeert ze achter diezelfde stoel  en gaat breeduit op de betreffende stoel zitten, met een gezicht van ”Krijg me hier maar eens weg” dit tot grote ergernis van de reisbegeleider die met een chagrijnig gezicht op de stapel koffers plaats moet nemen. Dat vindt hij duidelijk niet leuk.


Hij neemt later wraak. Ondanks onze luidkeelse oproepen te stoppen als we het busstation passeren, rijdt de chauffeur onverstoorbaar door{verbeeld ik het me nu, of zit de chauffeur echt te grijnzen?} en stopt op een verlaten plek, waar we te horen krijgen dat dit het eindpunt is, tot ongenoegen van ons en anderen die gedwongen worden om uit te stappen, ver van de plaats waar we moeten zijn. Protesteren helpt niet, we moeten óf er uit, óf mee terug naar Hanoi. We stappen noodgedwongen uit, vriendelijke medereizigers ontfermen zich om onze koffers en we lopen richting het busstation. Maar goede taxichauffeurs hebben een neus voor dit soort zaken en weten ons te vinden. We nemen afscheid van onze medereizigers en nemen plaats in de taxi welke ons naar het hotel brengt, we hebben een hotel geboekt waar een tuin bij hoort, Gerda heeft daarop geselecteerd.

Bij aankomst blijkt de tuin van het hotel een een compleet tuincentrum te zijn, nix lekker in de tuin zitten dus, een tegenvaller. Gelukkig is de kamer ruim en luxe, de verdieping is bereikbaar per lift, het enige hotel met lift in onze vakantie, daar komen we later achter. Als we er moeite voor doen kunnen we het gebergte vanuit het raam zien, willen we het écht goed kunnen bekijken moeten we er op uit. Dat doen we dan ook, het is aan te lopen, het hotel ligt op zo’n honderdvijftig meter van de boulevard, het is wel  jammer dat het bewolkt is en we niet heel ver kunnen kijken, desalniettemin is het schouwspel de moeite waard.
De baai ligt vol met vissersbootjes, als we ze beter bekijken zien we dat die ook nog eens bewoond worden. Wel heel erg armoedig als je ziet hoe een heel gezin daar woont. Nadat we geld hebben getapt en wat boodschappen hebben gedaan in een winkeltje aan de overkant van het hotel, keren we weer terug naar onze kamer.

Bij de receptie vragen we of ze een goed restaurant voor ons weten, waarop we een kaartje krijgen van restaurant ”Old Town” waar we ook nog eens korting krijgen.

In het hotel kunnen we alleen maar ontbijten, dus gaan we welgemoed op zoek naar het restaurant, alleen zoeken we ons verloren in het ”oude gedeelte”, het restaurant  bevindt zich uiteindelijk aan de baai, dat verwacht je toch niet met zo’n naam?  Noem het dan Bayview of zo.Maar het moet gezegd, het eten smaakt er prima, de gerechten zijn van hele goede kwaliteit, we gaan er zéker nog een keertje heen.
Het hotel is vlakbij, we besluiten om de volgende dag een scooter te huren, zodat we de omgeving goed kunnen bekijken. We kunnen de scooter van het hotel huren, ze hebben zelfs passende helmen voor ons, dat valt weer mee, dat is niet overal het geval.

Het weer is niet wat we er van verwachtten, het blijft nevelig, maar we gaan er toch maar op uit. We nemen de brug over de baai, maar dat valt zwaar tegen, het waait er enorm en Gerda voelt zich niet op haar gemak en ik ook niet, de rijbaan voor scooters is erg smal en de brug bevindt zich hoog boven de baai, het kost me moeite de scooter in het rechte spoor te houden. Dus keren we weer terug en strijken neer in een cafeetje aan het water waar we een goed uitzicht hebben over de baai. Op de 1^e etage zit een mannetje die iets onbestemds uitspuugt, wat vlak langs me heen scheert, heeft de man iets tegen ons?
Als ik omhoog kijk, trekt hij zich schielijk terug. Druk is het niet, we zijn de enige bezoekers en we nemen de tijd en onder het genot van een non alcoholische versnapering nemen we de omgeving in ons op. In de baai zijn vissers bezig hun netten binnen te halen, wat verder weg tuft een vrachtboot voorbij en we ontdekken een bootje waarop grote accu’s liggen, waarschijnlijk voor een van de scheepjes die in grote getale in de baai dobberen, de man echter die het bootje voortbeweegt moet het doen met de riemen die hij heeft.
Als we genoeg hebben gezien gaan we op zoek naar de markt, welke we snel vinden, we parkeren de scooter op een speciaal daarvoor bestemde parkeerplaats en gewapend met onze camera’s betreden we welgemoed de markt. Onwelriekende geuren dringen zich in onze neusgaten, maar we gaan door, we laten ons niet zo gauw afschrikken. Verder is het er heel kleurrijk, er is echt van alles te koop, mooie handgeweven kleden, veel soorten fruit en we schieten de nodige plaatjes. De marktvrouwen, die niet zoveel hebben te doen, zitten in hun stoelen te slapen, waarschijnlijk houden mannen zich met andere zaken bezig. Er is ook nog een overdekte bazaar, waar nóg meer artikelen te koop zijn, van shampoo tot kleding, van staalkabels tot verrekijkers, aangezien we shampoo nodig hebben kopen we een flesje.

  
 We besluiten wat te drinken op de 1^e etage, als we er zitten komen er kinderen op ons af, een van hen spreekt heel goed Engels en hij wil weten waar we vandaan komen. Waarschijnlijk ziet men weinig toeristen, of is iedere toerist een bezienswaardigheid, dat kan natuurlijk ook.De dag vliegt voorbij, we willen in de korte tijd die we hier zijn, ook nog een boottocht maken, ondanks het nevelige weer. Nou kun je dat via het hotel boeken, maar het is veel leuker om zelf iets te vinden. Dus zoeken we in het hotel op internet naar de mogelijkheden en we vinden een site waar we een tocht boeken, er is nog ruim plaats op de boot en we reserveren voor de volgende dag.

Bij aankomst aan de haven is het zoeken naar de boot, we hebben geen gegevens, alleen het telefoonnummer van de kapitein, als we het nummer bellen horen we dat we opgehaald worden, alleen duurt het erg lang en worden we toch wel enigszins ongerust.

Uiteindelijk komt de kapitein ons opzoeken, hij houdt een bord omhoog waarop ‘’DEBONSJES’’ staat geschreven. Duidelijk verhaal voor ons. We worden naar de boot gebracht, waarop we alleen worden gelaten, de kapitein gaat zijn andere passagiers ophalen. Dat blijkt een Japans gezelschap te zijn, ook de enige andere passagiers en we varen uit. We worden aan tafel genodigd en schuiven, na enige aarzeling, bij het Japanse gezelschap aan tafel. Die tafel is rijk gedekt met een keur aan etenswaren, allerlei soorten vis, vlees en nóg meer lekkernijen. We nemen de eetstokjes ter hand en doen ons best een hapje tussen de stokjes te krijgen, tot hilariteit van de Japanners, die ons verwoed zien worstelen. Maar we gaan dapper door, respect afdwingend. De lunch is echt fantastisch, alles smaakt even heerlijk, terwijl ze zo genieten varen we de eilanden tegemoet.

Het is een schitterend schouwspel, de nevel geeft iets mystieks aan de uit zee oprijzende bergen, we genieten met volle teugen. Al gauw naderen we een aanlegsteiger waar nog veel meer boten liggen afgemeerd, we stappen uit en laten ons door grotten leiden, onder leiding van een deskundige gids. De ingang ligt hoog op de berg wat ons de gelegenheid biedt om van het uitzicht te genieten. Mooi, dat wel, maar ook heel druk! Na de grotten dienen we plaats te nemen in kleine roeibootjes en roeien we door een doorgang een van de bergen in. Eenmaal doorgedrongen in de berg worden we omgeven door steile rotswanden, het is als het ware een holle berg. Wellicht was het ooit een vulkaan of zo.

Na genoten te hebben van het prachtige uitzicht, moeten we weer terug, de terugreis gaat snel, ondertussen maken we kennis met een Engels paar welke tussentijds aan boord is gekomen en we praten onder het genot van een biertje, over wat er zoal te zien is in Vietnam. Dan ontschepen we ons, het tochtje zit er sneller op dan we dachten en we laten ons met een taxi terugbrengen naar het hotel. Omdat we nog tijd genoeg hebben, gaan we op zoek naar een horecagelegenheid.

Via internet denken we een straatje ontdekt te hebben met eettentjes, maar als we daar zijn is daar niets van te merken, geen eettentje te zien.
Wel zitten een aantal Vietnamezen zich te laven aan een overvloed aan bier en we vragen hen of zij een eettentje weten. Daarop roepen ze iemand, waarop een dame ten tonele verschijnt, aan wie we duidelijk weten te maken dat we graag iets willen eten.

De telefoon wordt te hulp geroepen en we zoeken een aantal foto’s van Vietnamese gerechten. Om te communiceren schakelen we ook een vertaalprogramma in en ja, het lukt, uiteindelijk verdwijnt de dame en verschijnt een kwartier later weer ten tonele met twee schotels met daarop een naar het laat aanzien een heus Vietnamees gerecht. En het smaakt ook nog. Intussen zijn we dikke vrienden met de Vietnamezen die nu wel heel diep in hun bierglazen hebben gekeken en hun bier met ons willen delen. Ach, waarom ook niet, het alcoholpercentage ligt op een laag peil, echter hebben onze vrienden een dusdanige hoeveelheid achter de kiezen dat zij enigszins beschonken zijn. Armen worden om ons heen geslagen, de nu ontstane vriendschapsbanden worden stevig aangehaald. We hebben inmiddels goed gegeten en besluiten om weer te gaan, tot verdriet van de locals die het wel naar de zin hebben. We zijn weer een ervaring rijker.
Op de laatste dag van ons verblijf in Halong Bay rijden we langs een grote schuur, vol met banken, nieuwsgierig als we zijn, ontdekken we dat ze daar heerlijk ijs verkopen. We worden er verwend, want op aanraden van andere  gasten, krijgen we witte bolletjes in ons ijs, welke de smaak alleen maar ten goede komt, we weten alleen niet wat die bolletjes nou zijn, maar lekker zijn ze zeker.